Article

36248

Tüm bu yaşananlardan sonra herkes bir tarafa dağılmıştır ama Karakoç’un nerede olduğunu hiç kimse bilmemektedir. Mihriban ise Edebiyat Öğretmeni olarak atanmıştır. Aradan birkaç sene geçtikten sonra günün birinde Mihriban’ın bulunduğu ilde edebiyatçılardan oluşan bir grubun bir söyleşi vereceği ve herkesin bu söyleşiye davetli olduğunu anons eden sesi duyan Mihriban buna gitme kararı alır. Anonsta hangi edebiyatçılarında olduğu söylenir ama Mihriban kimlerin olduğunu anlayamaz. O gün gelir ve Mihriban en ön sıralardan birine oturur. Konuşmacılar sahneye çıkar ve söyleşi başlar. Konuşmacılardan biri söyleşinin sonunda genç bir şairin şiir okuyacağını söyler ama bu genç şairin kim olduğunu söylemez. Söyleşi Mihriban için çok zevkli geçmiştir ve bir ara gizemli şairi düşünür “acaba kim?” diye. Söyleşinin sonuna doğru konuşmacılardan biri işte sizlere sözünü ettiğimiz genç şair der ama tam ismini söyleyecekken, söyleşinin havasına kapılan seyirciler daha ismini bile duymadan alkışlamaya başlar ve konuşmacı da ismi söylemekten vazgeçer. Sahneye çıkan Karakoç’tur. Seyircileri selamlayan Karakoç, bir yandan da seyirciler arasında tanıdık kimse olup olmadığına göz ucuyla bakar ve birden ön sırada ki sarı saçlı bayan dikkatini çeker ve o tarafa döner. Dönerken de aklına üniversitenin ilk günü yaşadıkları gelir. Hafif bir tebessümle döner ve gözlerine inanamaz. Karşısında duran kişinin Mihriban olduğunu görünce yüreğinin sanki yerinden fırlayıp Mihriban’ın kucağına konduğunu hisseder. Karakoç bunları yaşarken Mihriban ise o yağız delikanlının ayaklarına kapanmak için kendisini zor tutar. Tüm bunlar yaşanırken Karakoç o meşhur, insanı aşık eden o yüce duygularla dolu şiirini okumaya başlıyor.”Sarı saçlarını deli gönlümü / bağlamışım, çözülmüyor Mihriban “ diye başlıyor okumaya Karakoç, okurken de Mihriban’a bakıyor.İlk mısraları duyar duymaz yüreğinde biriken tüm sevginin gücüyle haykıra haykıra ağlamaya başlıyor.Seyirciler bir yandan kendilerini şiirin büyüsüne kaptırırken bir yandan da bu bayanın neden ağladığını merak ediyorlar.Karakoç şiirini bitirip seyircileri tekrar selamladıktan sonra kulise dönüyor.Soyunma odasına girip ağlamaya başlıyor.Hayatın ne kadar acımasız olduğunu haykırıyor.Kendi kendine “Ben seni böyle mi görecektim?” diye söylenmeye başlıyor.Yüreğindeki sevgi ve acıya daha fazla dayanamayan Mihriban koşarak kulise yöneliyor.Karakoç’u ararken de bir yandan da çocuk gibi seviniyor.Kapıya vuruyor ve içeriden “Buyurun.” Sesini duyunca içeri giriyor ve Karakoç’un kapıya yaşlı gözlerle baktığını görüyor. Karakoç’un konuşmasına bile izin vermeden “SENİ SEVİYORUM” diye haykırmış. Senin de beni sevdiğini biliyorum, bu şiiri de bana yazdığını duymuştum arkadaşlardan, yeter artık bitsin bu hasret. Ne olur artık dayanamıyorum sensizliğe. Mihriban bunları söylerken gözlerinden akan yaşları silmeye çalışan Karakoç’un elleri yüzüne değince Mihriban’ın tüm vücudunu bir titreme kaplıyor. Bir yandan Mihriban’ı dinleyen Karakoç bir yandan da hafızasını yoklar. Mihriban sakinleştiğinde “ sen evlenmedin mi?” diye sorar. Mihriban; “seni üniversiteden sonra çok aradım ama hiç kimse nerede olduğunu bilmiyordu. Nişanı sadece sana cesaret vermesi için yaptım ve sonra da attım. Ama tüm bunlar yaşanırken sen ortada yoktun. Seni çok aradım.” Bunları duyan Karakoç gözyaşlarına engel olmaz yanındaki sandalyeye çöker. Kara kara düşünmeye başlar. Mihriban bu durum karşısında “sen üniversitede de böyleydin, sürekli hindi gibi düşünürdün.” der.Aradan biraz zaman geçer ama Karakoç hala düşüncelidir.Bu duruma bir anlam veremeyen Mihriban tekrar “ Bu şiiri bana yazdığını ve seninde beni sevdiğini biliyorum.” Der.Bunun karşısında Karakoç ayağa kalkar ve Mihriban’a bakıp, ben o şiiri sana değil kızıma yazdım,der.Duyduklarına inanamayan Mihriban olduğu yere yıkılır.Hemen yardım isteyen Karakoç, Mihriban’ı hastaneye kaldırır ve hastane odasında Mihriban’ın ayılmasını beklerken bir şiir daha yazar.Mihriban uyanmadan odadan ayrılır.Mihriban uyandığında etrafına şaşkınlıkla bakar ve nerede olduğunu anlamaya başlar aniden aklına Karakoç gelir ve odadaki hemşireye beni buraya kim getirdi, diye sorar.Hemşire de bir erkeğin getirdiğini ve size verilmek üzere bu zarfı bıraktığını söyler.Zarfı açıp okur, okurken de gözyaşlarına hakim olamaz.Hemşire ne olduğunu sorduğunda; “ çok sevdiği bir yakınını kaybettiğini” söyler.

Zarfta şu yazıyormuş:

MİHRİBAN ( UNUTURSUN)

“Unutmak kolay mı? ” deme, Unutursun Mihriban’ım. Oğlun, kızın olsun hele Unutursun Mihriban’ım.

Zaman erir kelep kelep.. Meyve dalında kalmaz hep. Unutturur birçok sebep, Unutursun Mihriban’ım.

Yıllar sinene yaslanır; Hâtıraların paslanır. Bu deli gönlün uslanır... Unutursun Mihriban’ım.

Süt emerdin gündüz-gece Unuttun ya, büyüyünce... Ha işte tıpkı öylece Unutursun Mihriban’ım.

Gün geçer, azalır sevgi; Değişir herşeyin rengi Bugün değil, yarın belki Unutursun Mihriban’ım.

Düzen böyle bu gemide; Eskiler yiter yenide. Beni değil, sen seni de Unutursun Mihriban’ım.


şimdi dinleyin http://www.youtube.com/watch?v=7HUAcyXgUt4

Previous article:
Mihribanın gerçek hikayesi Aşk bu olsa gerek (10 years ago)

Next article:
Geri Dönüş (10 years ago)